LienKen je dat gevoel? Willen dat dingen perfect gaan en in paniek slaan wanneer er problemen opduiken? Een drang hebben om absolute controle te hebben over alle zaken in je leven? Je job, je vrienden, je relatie, je familie, je gezondheid? Iets bereiken en er toch net niet tevreden genoeg over zijn en al denken aan het volgende verbeterpunt? Dan ben jij misschien wel een perfectionist!
Perfectionist voor jezelf
Ik heb mezelf nooit als perfectionist beschouwd, integendeel. Ik zou deze blog bijvoorbeeld nooit gestart zijn in dat perspectief, omdat ik 4 jaar geleden helemaal niets wist van websites bouwen of artikels schrijven of zelfs ook maar goed kon koken. Als ik een echte perfectionist zou zijn, was ik er dus nooit aan begonnen, uit angst dat het resultaat er niet zou zijn. Toch?
Maar onlangs werd ik met mijn neus nogal onzacht op de feiten gedrukt. Ik ben wel degelijk een perfectionist wanneer het op mezelf aan komt. Ik moet voldoen aan alle eisen die ik aan mezelf stel, en verzink in een onverklaarbare “grrr-bui” wanneer ik niet aan die torenhoge eisen voldoe. Ik MOET er altijd goed uit zien, mooie kleren dragen, geen pukkels op mijn kin hebben, een kat hebben die elke avond op mijn schoot zit, de perfecte job hebben, een zalige instagramfeed hebben, elke dag hypergezond eten, elke dag sporten, altijd goed slapen, me altijd gelukkig voelen, and so on and so on….
Bovendien slaat dit perfectionisme ook op mijn omgeving. Ik heb vaak hoge verwachtingen van anderen en die MOETEN ingelost worden, of ik word lastig.
Euh. Klinkt vermoeiend en stresserend Lien. En eigenlijk helemaal niet zo tof.
Tja, beste lezer. Dat is het ook niet.
Want perfectionist zijn betekent dat je nooit tevreden zal zijn met wat je bereikt, het moet steeds beter! Sneller! Efficiënter! Nu!
Perfectie is een illusie
De meeste mensen leggen zich neer bij het feit dat perfectie niet bestaat. En dat is een heel gezonde denkwijze. Want eerlijk, perfectie is een illusie. En dat is moeilijk te aanvaarden voor sommigen. Voor mij is perfectie geen illusie. Ik moet en zal de perfectie benaderen. En dat is NIET ok, besef ik. Want het is uitputtend en destructief. Ik moet gewoon aanvaarden dat ik niet perfect ben. Punt. Ik kan gerust eens niet gaan sporten zonder me schuldig te voelen. Ik kan zeker een girlsnight met liters cava en kilo’s nachos met kaassaus houden zonder te piekeren over de gevolgen op mijn gewicht. Mijn huis hoeft er niet altijd piekfijn opgeruimd bij te liggen. Het zal me een worst wezen als mijn wenkbrauwen eens niet perfect geëpileerd zijn. Who cares als in slonsmodus boodschappen ga doen en een bekende tegenkom. Ik kan perfect een blogpost met Dt-fouten online gooien…NEEE. DAT is een brug te ver! Maar you get the point 😉
Alles of niks
Een perfectionist denkt vaak zwart-wit. Het is alles of niks. Je begint aan iets, en door je perfectionnisme heb je al meteen een hele waslijst aan taken, hoe klein of groot ook, die zo snel mogelijk uitgestippeld moeten worden. Perfect uitegevoerd zullen moeten worden. Ik neem het voorbeeld van ons trouwfeest volgend jaar. Als ik zeg dat ik 15 paniekaanvallen heb gekregen in de twee maanden na onze verloving, overdrijf ik niet, maar onderdrijf ik. Gewoon omdat ik al zover zat na te denken over praktische zaken en TO DO lijstjes begon te maken van alles en nog wat. En uiteraard werkt dat tegen je, want er zijn nu eenmaal zaken die je niet onder controle hebt. En dat stuit een perfectionist tegen de borst. Het is namelijk zwart-wit voor een perfectionist: ofwel loopt alles op rolletjes zoals hij of zij het wil, en is alles prima, ofwel steken er zaken tegen en dan slaat hij of zij tilt.
Moraal van het verhaal
Laat los.
En nu gniffel ik inwendig, want loslaten is iets wat ikzelf totaal niet onder de knie heb. Dat geef ik grif toe. Ik moet het leren, eraan werken. Leren aanvaarden dat perfectie een illusie is. Het leven soms meer nemen zoals het op me afkomt. Af en toe eens wat meer “fuck it” in mezelf zeggen. Niet te veel piekeren en nadenken over zaken die ik niet in de hand heb.
En loslaten.
