Kwetsbaar

Na meer dan een half jaar inactiviteit op Life Is Good zijn er misschien (waarschijnlijk) weinigen die me nog volgen. Er zijn ondertussen heel wat dingen veranderd: een nieuwe job, gaan samenwonen met mijn vriend, een kat geadopteerd, en een jaartje ouder. Ik ben van plan om opnieuw de draad op te pikken en wil het startschot geven met een heel persoonlijke post. Ik heb lang getwijfeld om dit neer te schrijven. Enerzijds omdat ik me zo heel kwetsbaar opstel tegenover een heleboel mensen die ik niet, of amper ken, anderzijds omdat ik twijfelde over de relevantie ervan. 

Maar dat laatste punt is misschien net wel de hoofdreden waarom ik het wél ga doen. Het is namelijk enorm relevant. Ik heb het over een maatschappelijk fenomeen waarvan ik zeker de laatste maanden besef dat het speelt bij heel veel mensen: eetstoornissen.

Dus fuck it. Ik schrijf het gewoon neer, dit is mijn persoonlijk verhaal over een van de grootste moeilijkheden in mijn leven: eetbuien.

Vandaag is de dag

Al sinds heel jong ben ik heel erg bezig geweest met mijn gewicht en uiterlijk. Ik zag er altijd heel normaal uit, maar gaandeweg is er in mijn hoofd iets gegroeid wat geleid heeft tot een volledig verstoorde relatie met voeding waar ik tot de dag vandaag nog mee kamp en waardoor ik me vaak ongelukkig voel. Vandaag is de dag dat ik ervoor uitkom. Vandaag is de dag dat ik bewust begin aan een lang proces om mezelf te genezen. Ik weet namelijk dat ik niet alleen ben. En ik wil mijn verhaal kwijt. Misschien vind jij je hier in terug. Of ken je iemand die ook met een eetstoornis kampt. Misschien lees je dit en denk je my god, snel weg hier. Dat is ok. Je hoeft mijn verhaal niet te lezen. 

Dun, dunner, dunst

Het ging bij mij al vroeg (rond 14/15 jaar schat ik) de foute kant op. Ik wilde dun zijn. Ik had het gevoel dat slank zijn me belangrijker en gelukkig zou maken en begon op een gegeven moment een periode heel weinig te eten. Ik hield het uit op een yoghurtje en een kom soep op de hele dag. Daarnaast fietste ik ook nog eens elke dag een uur naar school en deed aan sport. Ik wilde zo graag mager zijn dat ik mijn lichaam dingen ontzegde. Het schrijnende was dat ik helemaal niet dik was. Ik was een normaal kind met een normaal gewicht, maar in mijn hoofd voelde ik me dik. Langzaamaan begon ik me te vergelijken met andere meisjes die “slanker” en “populairder” waren en wilde zelf voldoen aan een ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd had.

Ik werd volledig geobsedeerd door minder eten en veel sporten. Toen ik thuis kwam van school kreeg ik enorme vreetbuien. Niet moeilijk, ik verging van de honger! Hele pakken koeken, brood met nutella, chips,… verdwenen in mijn maag. Heel even vergat ik daardoor plots ook alle negatieve gedachten en gevoelens die ik koesterde. Ik verdoofde mijzelf als het ware met suikkerrijke voeding. Daarna walgde ik zo van mezelf dat ik soms ging overgeven. Bij het avondeten wou ik vervolgens amper iets eten omdat ik mezelf al te buiten was gegaan aan “slechte” voeding en ik geen honger meer had. Ik ging nog meer sporten om de vreetbuien te compenseren. 

Soms had ik een periode waar ik 5 tot 10 kilo aankwam in korte tijd, omdat ik op een of andere manier weer enorm worstelde met mijn eetbuien en mij volledig liet gaan. Dan ging het weer eens beter, waardoor ik afviel en complimenten kreeg over mijn uiterlijk. Dan voelde ik mij weer goed en dat bevestigde in mijn hoofd het idee: de slanke ik is de beste ik. Deze vicieuze circel heb ik al heel mijn leven lang aangehouden.

Ik hield de verstoorde relatie met eten volledig zelf in de hand. Deze blog bijvoorbeeld startte ik niet omdat ik een voorliefde had voor koken, maar omdat ik weer gewicht wou verliezen op een moment en een houvast nodig had. Alles stond in het teken van vermageren. Van het paleodieet tot herbalife shakes, suikervrij en koolhydraatvrij eten. Niet per sé om gezonder te zijn. Maar om te vermageren. Ik wilde voldoen aan een ideaalbeeld dat ik van mezelf in mijn hoofd had. Want als ik slanker was, ging ik gelukkiger zijn. Als ik slanker was, zou alles beter gaan. Als ik slank was dan…..

Hoe intens triest is dat wel niet? Dat je alles laat afhangen van dit soort gedachten over jezelf…

wat doen tegen eetbuien

Ik wil er van af

Een eetstoornis is niet iets wat je op 1,2,3 krijgt. Je ontwikkelt het gaandeweg en hoe langer het aanhoudt, hoe vernietigender het wordt voor je lichaam en geest. In “betere” periodes schud je het van je af en denk je dat het zo erg allemaal niet is. Je doet er niets aan. Maar gaandeweg kan het besef groeien dat als je het zijn beloop laat gaan, je er nooit meer van af komt. Je blijft in die vicieuze circel zitten.

Maar ik wil er van af.
Ik wil mezelf niet volvreten om negatieve gevoelens, gedachten  te doen vergeten.
Ik wil niet afhankelijk  zijn van het cijfer op de weegschaal of ik al dan niet gelukkig ben.
Ik wil niet opnieuw in mijn eentje stiekem tien chocoladerepen opeten om me daarna doodongelukkig te voelen (yes, that happens).

Maar hoe doe je dat? Hoe “reset” je je geest na al die jaren van foute gedachten en zelfdestructief gedrag? Hoe zorg je ervoor dat voeding, sport, afslanken,… geen obsessie meer wordt? Hoe?

Hersenkronkels

Mijn vriend vroeg mij enkele maanden geleden ten huwelijk. Dolgelukkig was ik. En daar kwam plots de rare hersenkronkel weer opzetten:

“Ik moet vermageren. Ahja, want ik ben net op verlof geweest en ongetwijfeld enkele kilootjes aangekomen door het vele lekkere eten. Shiiiiiiit, wat als ik verdik tegen mijn huwelijk??? Ik ben nu nog maar net afgevallen en ik zie er goed uit. Ik moet nog minstends 10kg afvallen tegen dan. Ik moet afvallen! Ik moet slanker zijn! Ik moet slank zijn op de foto’s! Ik heb al een trouwkleed! Fuck, stel dat ik tegen dan niet meer in dat trouwkleed pas???”

Die gedachte en nog enkele andere factoren waren opnieuw een trigger. De eetbuien kwamen weer op, elke week meerdere keren. Ik voelde me steeds ongelukkiger en slechter. Dan werd ik weer kwaad op mezelf en dacht ik over hoe ik me zo ellendig voelde terwijl ik verdomme het gelukkigste meisje van de hele wereld moest zijn. En ik strafte mezelf met woorden en negatieve gedachten. De eetbuien gingen door. Ik zat in zak en as. Opnieuw een bezoek naar een diëtiste. Opnieuw terug naar een psycholoog. Weer nieuwe manieren zoeken om af te vallen. De mallemolen in mijn hoofd ging door. What the fuck, ik ben zo bezig hiermee dat ik vergeet te genieten van heel het gebeuren. Ik laat mijn geluk opnieuw o.a. afhangen van mijn eetproblematiek. Het moet afgelopen zijn besefte ik.

Een inzicht

Ik deed vorige week een inzicht op. Ik struinde online rond en zocht opnieuw vanalles op rond eetstoornissen toen ik op de blog van Fit Beauty terecht kwam. Meerbepaald dit artikelVoor mij een echte eye-opener want ze (blogster Tenie) heeft gelijk. Een eetstoornis begint altijd met restricties. Dingen die je jezelf ontzegt. En dingen die je, in je hoofd, niet mag, daar leg je altijd een focus op. Tot het iets wordt in je hoofd waar je niet meer omheen kan. En ernaar begint te snakken. Ze heeft een hele goede video opgenomen over eetbuien waarin ik me zo hard kon vinden dat ik hem 3 keer heb bekeken. Ook dit artikel is echt een aanrader. 

Geen restricties meer

Het gaat dus om het opheffen van de restricties en focus in je hoofd op voeding. In plaats van jezelf dingen te ontzeggen, laat je alles toe. Je eet waar je zin in hebt, haalt in huis wat je lekker vindt en zorgt ervoor dat je geen negatieve lading plaatst op voeding. Dat is de sleutel. Natuurlijk zal dit tijd en focus vergen. In het begin zal het onwennig zijn, en het kan dat je wat aankomt, maar het is een punt om hier vrede mee te sluiten. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat dit de juiste manier is om van eetbuien af te geraken. In mijn hoofd klopt dit hele plaatje. Het is je mindset die telt. Ik ga vanaf nu deze mindset volgen en zien wat ervan komt.

Niets moet, alles mag. Weg met restricties, weg met mezelf naar beneden halen omdat ik eens een slechte dag heb. We gaan ervoor! 🙂

En nu

Het is een lang artikel geworden en het zou nog veel langer kunnen zijn, maar ik moet ergens afronden 🙂 .
Ik heb mezelf hier redelijk bloot gegeven en ik ben nu eigenlijk op het punt gekomen dat ik twijfel om dit te publiceren, laat staan op Facebook te zetten bijvoorbeeld. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben en dat sterkt me. Deze blog zal vanaf nu in het teken staan van geluk en liefde voor jezelf. Ik ga proberen meer te schrijven over mijn reis naar een happy me, met alle ups en downs die erbij komen kijken.

Ik ben niet perfect.
En dat is ok.

 

Laat zeker ook iets achter in de comments als je daar zin in hebt. 🙂 Tot de volgende!

Laat gerust een reactie achter :-)

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.