LienBedankt
Ik ben serieus verschoten van de vele reacties die mijn vorige artikel teweeg bracht. In dat artikel sprak ik mij eerlijk over mijn eetstoornis. Ik kreeg hier hele lieve en warme reacties op, bedankt allemaal! Bovendien kreeg ik ook talloze (privé)-berichtjes van meisjes die zich volledig konden vinden in mijn verhaal en die ergens blij waren om te lezen dat ze zeker niet de enige zijn. En hierdoor was ik eigenlijk wel verbaasd, om niet te zeggen geschokt.
Geschokt omdat, hoewel ik me ervan bewust ben dat er veel mensen mee rondlopen, het toch confronterender is wanneer je het op je scherm leest, in een boodschap gericht aan jou persoonlijk. Mensen uit mijn omgeving maar ook onbekenden stuurden berichtjes om hun hart te luchen. Ik was hierdoor ergens “opgelucht” maar ook weer niet, want ja, al is het fijn om te weten dat je niet alleen bent, tegelijkertijd is het heel triest dat er zo veel mensen mee rondlopen. Opgelucht ook omdat ik na het publiceren van dat bericht echt een tijdje met een zenuwachtig en onrustig gevoel zat. Een kleine greep uit mijn gedachten toen:
“Oh god oh god oh god, wat heb ik gedaan.”
“Fuck ze gaan mij nen dikken aansteller vinden.”
“Lien, waarom moet gij toch altijd impulsief doen. Idioot!”
“Shit, waar is die unpublish-knop?”
De interne criticus in ieder van ons
Dat brengt me dus naadloos bij het volgende onderwerp: we hebben allemaal, stuk voor stuk, wel eens negatieve gedachten.
Ik had mijzelf dus al een hele dag opgepept met het idee dat ik het gewoon ging posten en wel ging zien, maar zodra het gebeurd was, kwamen die negatieve gedachten de kop opsteken. Precies zoals het onkruid op mijn terras. Langzaam maar gestaag. Tot je er niet meer naast kan kijken. De snoodaards.
Ik was dus eigenlijk al dingen in mijn hoofd aan het steken die helemaal niet waar waren, namelijk dat ik een idioot was om dit te doen en dat mensen me gingen uitlachen of in een hokje gingen stoppen. Mijn interne criticus was precies gewekt uit een tijdelijk dutje door twintig shots cafeïne recht in zijn hartslagader waardoor hij volledig tilt sloeg.
En het is dat stemmetje daar vanbinnen, die lelijke, stoute, interne criticus, die vaak je bron van miserie is.
Je interne criticus heeft namelijk de godganse dag niets anders te doen dan je proberen naar beneden te halen door dingen te zeggen als: “je kan het niet”, of “zie je wel dat het niet lukt” of “die andere is veel beter, mooier, slimmer,…dan ik”.
Eigenlijk zouden we dat stemmetje stante pede moeten kunnen ontslaan en voor altijd vervangen door een lief, positief stemmetje :-). Zo eentje dat de hele tijd met pompoms zit te cheeren: “Woohoo jong, hebt gij dat echt gedaan? Amai, keigoed, ik ben fier op u !” of “Oei, is het deze keer niet gelukt? Da’s niet erg jong, volgende keer beter!” (alé of voor de jongens, iemand die hetzelfde doet maar op een mannelijkere manier natuurlijk, laat die pompons maar achterwege dan)
Negatieve gedachten
Maar weet je, sommige mensen zijn nu eenmaal vatbaarder voor negatieve gedachten dan anderen. Dat is echt gewoon zo. Een voorbeeld:
Ik, in de auto, met nog 1 streep benzine :
“OH MY GOD IK MOET NU TANKEN. SEBIET VAL IK IN PANNE OP DE AUTOSTRADE. *PANIEK* “versus
Mijn vriend, in de auto, met nog een halve streep benzine terwijl het lichtje al een uur vrolijk zit te knipperen:
*fluit een vrolijk deuntje* “Oh ja. Ik zou misschien eens moeten tanken. Ik passeer een station binnen 15 minuten, moet lukken! Lalalalalaaa tietietietietieee pom pom pom.”
Ok, misschien een overdreven en ietwat banaal voorbeeld, maar wat ik hiermee wil illustreren is dat ik hierdoor een enorme stress ga creëren die eigenlijk nergens voor nodig is omdat er in België duizenden benzinestations te vinden zijn en de kans echt wel heel klein is dat ik daadwerkelijk in panne ga vallen.
Kortom: negatieve gedachten zuigen energie, doen je waardeloos voelen en zijn te vergelijken met hardnekkig onkruid.
Helaas krijgen we deze negatieve gedachten, onze interne criticus, niet altijd zo snel de deur uit. Laat ons stellen dat ze aangesloten zijn bij een tough-ass-vakbond waardoor we ze er niet zomaar kunnen uitbonjouren.
Ja, ok dan, maar wat kunnen we dan wel doen?
Wat helpt voor mij?
Kattenfilmpjes.
Haha, ik meen het serieus: crazy kattenfilmpjes op Youtube hebben mij al meermaals geholpen om mijn focus te verleggen wanneer ik niet in slaap viel door teveel negatieve gedachten bijvoorbeeld. Mijn interne criticus is stiekem echt fan van kattenfilmpjes, want daardoor kan ik hem vaak het zwijgen opleggen.
Ook in het geval van een eetbui bijvoorbeeld, kan het soms helpen om de focus te verleggen, ook al is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Meestal zit je dan in zo’n frenzy dat het te laat is. Maar dat is mijn punt eigenlijk: je moet kunnen stoppen net VOOR je in die frenzy geraakt. Je aandacht op iets anders vestigen. De negatieve gedachten even stoppen voor ze je helemaal opslokken. Het is mij al gelukt door mijn wandelschoenen aan te trekken en gewoon de deur uit te lopen bijvoorbeeld. Of door onkruid te gaan wieden in mijn tuin haha.
Of ja, kattenfilmpjes te bekijken.
Moraal van het verhaal:
Je niet laat meeslepen door negatieve gedachten of je interne criticus is soms het moeilijkste wat er bestaat, maar het kan! De belangrijkste voorwaarde is volgens mij dat je je focus verlegt op iets anders, iets positiefs of iets grappigs. Dit lukt waarschijnlijk niet elke keer, maar blijven proberen is de boodschap! Elke keer je probeert en het lukt, is een overwinning :-).
