Ik wil vandaag een openhartig stukje schrijven waar sommige vrouwen zich waarschijnlijk wel een beetje mee kunnen vereenzelvigen. Na twee miskramen op 1 jaar tijd, waarvan de laatste een beetje fout liep door complicaties (lees het verhaal hier), heb ik het gevoel dat ik een stapje verder in het rouwproces zit.
Desalnietemin zijn er drie gevolgen van die herhaaldelijke miskramen die ik niet zomaar onder het spreekwoordelijke tapijt kan vegen. Hoe graag ik ook zou willen….
1. Ik heb geen vertrouwen meer in mijn lichaam
Voor de buitenwereld is nu alles “ok”, na die tweede curettage. We kunnen opnieuw met een schone lei beginnen.
Weet echter dat ik nog steeds wacht op mijn menstruatie (we zijn nu een maand NA de tweede curettage), vooraleer we opnieuw mogen proberen. Ik weet niet wanneer die eraan komt, maar het duurt fucking lang, I tell you. Voor mij is het dus zeker nog niet afgesloten.
Het is gewoon een feit dat ik het vertrouwen in mijn lichaam voor een groot stuk kwijt ben op dat vlak.
Je kan me proberen ompraten en zeggen dat het onzin is, maar als je dit niet zelf hebt meegemaakt, weet je niet hoe het voelt.
Mijn grootste angst is bovendien om dit opnieuw te moeten meemaken, en daar kan geen mens me tegen beschermen tot ik opnieuw een gezond boeleke in mijn armen heb. Punt.
2. Ik ben stikjaloers op zwangere vrouwen
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben echt ZO BLIJ voor al mijn vriendinnen die nu zwanger zijn (en het zijn er veel), maar elke keer voel ik tegelijkertijd een pijnlijk steek van jaloezie als ik weer een zwangerschapsaankondiging in mijn gezicht geslingerd krijg. Het voelt elke keer opnieuw aan als een mokerslag. Pas op hé, dat wil niet zeggen dat ik het ze niet gun, integendeel. Het lijkt gewoon wel of iedereen zwanger is of wordt…
Maar ik zeg het eerlijk: ik ben daar dus altijd een paar dagen niet goed van…
3. Ik voel nog een diep verdriet, ook al is het voor de buitenwereld nu “afgesloten”
Je kan zeggen dat het nergens toe leidt, dat je vooruit moet kijken en je erover moet zetten en blablablie blablablaa…
Ik zeg fuck that.
Het verdriet blijft namelijk sluimeren en het is echt wel ok om dat toe te geven.
Ik voelde me verdrietig in april door de curettage-mislukking en de gedachte dat we normaal al een tweede zouden gehad hebben.
Ik zal me verdrietig voelen in augustus omdat onze tweede baby voor dan was uitgerekend.
Ik voel me een beetje verdrietig bij elke aangekondigde zwangerschap en zal bij elke geboren baby de komende maande ook een immense steek van verdriet voelen.
En dat is perfect normaal.
Het wil ook niet zeggen dat ik niet happy ben voor anderen of niet kan vooruit kijken. Of dat ik ondankbaar ben voor alles in mijn leven.
Het is gewoon iets dat ik nu eenmaal meedraag en dat een permanent plekje heeft in mijn hoofd en hart.