LienWist je dat een heleboel zwangerschappen op een miskraam uitlopen? De bronnen spreken mekaar wat tegen wat exacte cijfers betreft, maar het gebeurt heel vaak. De medische wereld gaat ervan uit dat 1 op 10 van alle zwangerschappen uitmondt in een miskraam. Helaas hebben de hubby en ik dit zopas ook meegemaakt. Ik wil hier graag wat over vertellen omdat ik nog merk dat ook hier een taboe op rust, hoewel echt véél mensen dit meemaken.
Opnieuw zwanger
De hubby en ik voelen ons goed in onze ouderrol. Rune doet het fantastisch tot nu toe, ondanks het feit dat hij geboren werd met een enkelzijdige volledige schisis. We zijn zo op ons gemak dat we zeker en vast een tweede kindje willen. Dat is voor niemand een geheim. Het lijkt het ons leuk als er niet te veel jaartjes tussen zou zitten. Twee jaar vinden we “in theorie” ideaal. Toen ik dus een positieve zwangerschapstest in handen had enkele weken geleden, waren we even verrast. Het was sneller dan verwacht, maar sowieso super welkom. Er zou uiteindelijk 1,5 jaar zitten tussen de twee. Dat zou pittig zijn in het begin, beseften we, maar ook heel erg leuk voor de kleintjes. We keken er naar uit…
Zwangerschapshormoon HCG te laag
Een dag na de test kon ik bij de dokter terecht voor een bloedonderzoek. Wanneer je zwanger bent, maakt je lichaam namelijk een hormoon (HCG) aan. Dit hormoon wordt door middel van bloedonderzoek gemeten. Helaas werden we meteen met beide voeten op de grond gezet, want de waarde van dit hormoon was 101 volgens de bloedtest. Dit was véél te laag volgens het aantal geschatte weken zwangerschap. Volgens de berekeningen was ik namelijk 7 weken zwanger.
HCG steeg niet snel genoeg
Op zich is dat nog geen ramp, een lage HCG-waarde. Belangrijk is wel dat dit hormoon zéér snel stijgt in het begin van de zwangerschap. Elke 24 uur zou er quasi een verdubbeling moeten optreden. Daarom ging ik 4 dagen later opnieuw naar de dokter, om een tweede bloedstaal af te nemen. Ik voelde me die week heel onzeker en slecht. Ik had door de lijnen heen al verstaan dat het er niet zo positief uitzag, maar hoopte in alle naïviteit toch dat het zou uitdraaien op een goede zwangerschap. Ik was al halvelings aan het fantaseren over een tweede baby, hoe fijn ze met mekaar zouden spelen, hoe het allemaal anders zou gaan deze keer, zonder de miserie van schisis of premature weeën en meer van die shit! 🙂 Soit, la vie en rose in mijn hoofd dus (en bewust niet denken aan reflux en slapeloze nachten haha).
But no no no.
Op vier dagen tijd bleek mijn HCG-hormoon van 101 naar 158 gestegen te zijn. Nog niet één keer verdubbeld dus op 4 dagen. Een belletje naar de gynaecoloog bevestigde dat dit sowieso een miskraam zou worden. Ik had het ergens wel verwacht, want ik had heel Google uitgekamd naar gelijkaardige verhalen (ik weet dat dat niet mag, maar fuck, you do that shit anyway), en 9 op 10 ervaringen liepen slecht af.
Maar goed, ik heb wel twee weken lang toch met een sprankeltje hoop rondgelopen, en dat was moeilijk om eerlijk te zijn…
Derde bloedtest, want ik heb geen geduld whatsoever…
De gynaecoloog had me ondertussen al ‘gewaarschuwd’ dat de bloedingen waarschijnlijk automatisch op gang zouden komen in de komende weken. And all I could think was: “Moet ik hier nog weken meer rondlopen???! Ik wil dat er NU uit!”.
Ze zei dat het meestal spontaan gebeurt, zo niet, waren er nog 2 opties; medicijnen om een miskraam op te wekken of een curetage. Dat laatste gebeurt onder narcose in het ziekenhuis en dan “zuigen” ze je baarmoeder leeg. Bweurk. Liever niet, merci.
Een week later hield ik het niet meer en ging ik naar de dokter voor een derde bloedstaal. Ik wou weten of dat stomme hormoon al aan het dalen was of niet. Een daling zou wijzen op een naderende miskraam….
Godverdomme. Het was gestegen naar 370. Ik stond dus geen stap verder en de frustraties liepen enkel op…Mijn humeur werd er niet beter op. Bovendien begon ik pijn te krijgen in mijn buik en rug.
Spontane miskraam
Uiteindelijk kwam de miskraam enkele dagen later toch spontaan, ongeveer 3 weken na mijn positieve zwangerschapstest. Ik zal toen 10 weken zwanger geweest zijn. Het duurde zes volle dagen en het was niet plezant, to say the least. Pijntjes, bloedingen (TMI sorry), emo-momentjes passeerden de revue. Ik heb kilo’s chocolade gegeten denk ik, en Rune véél extra knuffels en kusjes gegeven.
Maar ik was ergens blij dat het spontaan gekomen was, zonder dat er medicijnen of een curetage aan te pas moesten komen.
Binnenkort mag ik terug op controle bij de gynaecologe om te kijken of alles “weg” is. Zoniet kan er soms alsnog een curetage worden voorgesteld. Daar ga ik nu wel niet vanuit, but you never know.
It happens…alot
Ik denk dat ik hiermee gewoon even wil zeggen dat het vaak gebeurt. Het is niets “beschamend”. Er scheelt niets met mij. Er scheelde iets met het vruchtje en de natuur heeft zelf beslist om de zwangerschap af te breken. Ik kan me ook voorstellen dat er veel meisjes zijn die enkele miskramen na mekaar meemaken, en hier ontroostbaar door zijn. Wij hadden het “geluk” om meteen van in het begin al de boodschap te krijgen dat het waarschijnlijk niet positief ging uitdraaien….Maar als zo’n miskraam gebeurt wanneer je het helemaal niet verwacht, dan is het vast of de wereld los op je gezicht valt.
In ieder geval, sterkte aan iedereen die zoiets meemaakt. Voor mij bevestigt dit nogmaals wat ik sinds Rune al lang wist: elk nieuw leven is een wonder 🙂