LienHet what-the-fuck-moment
Ooit slaagde ik erin om tijdens een cinema-uitje een hele zak M&M’s binnen te spelen. Toen ik de zak omdraaide, viel mijn oog op het aantal calorieën dat er in zat. Ik schrok mij een bult. Er zaten maar liefst 500 calorieën in 100 gram van die zalige, kleurrijke chocoladesnoepjes. En ik had -even tellen- een zak van 400 gram wezenloos zitten opeten. What the fuck?! In nog geen twee uur tijd had ik zo maar even mijn volledige caloriebehoefte van één dag (and then some) opgegeten.
Mijn leven ging nooit meer hetzelfde zijn….Vaarwel, you delicious bastards, vaarwel!
Dan maar calorieën tellen
Ik had het gevoel dat mijn geliefde M&M’s mij hadden verraden. De dag nadien besloot ik om calorieën te gaan tellen van elk voedingsmiddel dat ik mijn mond stopte. Ik noteerde elke dag precies wat ik at, en maakte de optelsom. De app MyFitnessPal hielp me hierbij. Daar kan je per voedingsmiddel in een lijst zoeken hoeveel calorieën het bevat of zelf zaken aanmaken. Ik voelde me opnieuw in controle en dacht dat ze mij niet meer liggen gingen hebben.
Het voordeel -voor even dan toch- was dat ik meer besef had van wat ik at. Maar de trieste conclusie was dat al waar ik dol op was (Nutella op vers brood, brood met kaas in de microgolfoven, M&M’s, snoep en zelfs pasta bolognese met een berg geraspte kaas) caloriebommen waren die ik absoluut moest mijden. Dus wendde ik mij tot rijstwafels (30 calorieën voor 1 wafel: check!) met magere kippenfilet of confituur (want ja, ook weinig calorieën).
Het werd een obsessie toen, die vuile calorieën tellen.
Hangry
Het mooie ervan was dat het geen snars hielp, dat obsessief bezig zijn met calorieën tellen. Het werkte op den duur zelfs contraproductief: ik werd er enorm chagrijnig door. En not to mention, hongerig. Hangry dus. Tot ik op een gegeven moment een enorme vreetbui ontwikkelde, en deze dagenlang aanhield. Want wat was dat bevrijdend zeg, niet meer met lijstjes in de weer zijn en minitieus bijhouden wat ik at.
En ja, als je lijf eerst een tijd op low-intensity wordt gezet omdat je calorieën telt en slechte dingen angstvallig vermijdt, en dan plots loco gaat met alles wat verboden was, kom je terug aan. Dat is een logisch gevolg natuurlijk.
Calorie-nazi’s
Dus wat moet je dan eigenlijk doen? Want uiteindelijk wil je gewoon gezond eten en aandacht hebben voor wat je in je mond stopt, zonder een calorie-nazi te worden en eetbuien te ontwikkelen. Een voorbeeld van een calorie-nazi: iemand die drie keer zoveel tijd verspild in een winkel omdat hij of zij elk voedingsetiket moet bekijken en vergelijken. Of iemand die mensen te pas en te onpas wijst op het aantal calorieën in bepaalde zaken. Iemand die express zaken vermijdt die hij of zij lekker vindt, gewoon for the sake of calories. De “ik beleg wel een stuk komkommer in plaats van vers brood”- mentaliteit.
Fuck. Ik besef net dat ik soms nog een calorie-nazi ben. Vreselijk irritant voor mezelf en mijn omgeving eigenlijk.
Mea culpa. Maar ik ben er me wel degelijk van bewust 😉
De conclusie
Ik kan er eigenlijk maar één ding over kwijt: ik wil eigenlijk geen calorie-nazi zijn. Wat ik wel is bewust bezig zijn met voeding, zondere er ongezonde obsessies aan over te houden. Maar hoe doe je dat?
Volgens mij is het heel simpel eigenlijk (al is het niet altijd makkelijk om na te leven): je mag alles eten en drinken, maar met mate. Je hoeft niet elke dag chocolade, nutella of een broodje americain te eten, maar het kan zeker geen kwaad als je het wel eens doet. Probeer gewoon te zorgen voor een evenwicht. Voel je zeker niet schuldig, dat is het belangrijkste! 🙂
